Cały czas podążałem w coraz to większą ciemność. Myślałem, że za chwilę dotrę do wnętrza ziemi. Schody były strome i miejscami brakowało fragmentu, co mogło mieć niezbyt ciekawe skutki. Kasia najwidoczniej nie przejmowała się tym ani trochę. Dzielnie pokonywała drogę bez najmniejszego zawahania. Musiało
Najtrudniej jest wykonać pierwszy krok. Myśl o tym, że musisz zostawić coś za sobą, często nie kończy się dobrze. Już drugi raz musiałem tego doświadczyć i to jednego dnia. Nie tracąc ani chwili dłużej, ruszyłem w podróż, by uratować Angie. Wychodząc z domku,
Zimno bijące od ostrza, wywołało u mnie dreszcz na całym ciele. Wystarczył jeden ruch, bym popadł w sen, z którego nigdy się nie obudzę. Nie lękałem się tego. Tak naprawdę, to mogło być najlepsze co mogło mnie dzisiaj spotkać. Instynkt przetrwania był jednak silniejszy.
– To naprawdę ty? Ten Alex? – cały czas trzymając jego rękę, nie mogłem opanować ekscytacji. – We własnej osobie – uśmiech na jego twarzy wyraźnie mówił, że już niejednokrotnie spotkał się z takim entuzjazmem u nowo poznanej osoby – jak widzę, wiesz
„Zaoszczędzisz czas, kiedy udasz się drogą S8 na północ od domku, do którego zmierzasz. Pozdrów przyjaciółkę i dobrze zajmuj się dzieciakami. Pamiętaj, że jak zdobędziesz lek, u nas jest dużo miejsca, by przyjąć i was Alex.” Coraz szybciej traciłem siły. Bez problemu udało
Obudził mnie potworny ból głowy. Swoboda poruszania się była równa zeru. Byłem związany, a na oczach miałem opaskę. Ciemność i pulsowanie potylicy – to jedyne co teraz czułem. – Kogo my tu mamy? No proszę, nasz uciekinier. Głos jakby dobiegał z daleka.
Każde spojrzenie bijące od nadciągających trupów, sprawiało, że nie mogłem się skupić. Ich pustka przenikała mnie, niczym strzał z pistoletu. Fascynowało mnie to, a jednocześnie przerażało. Widziałem coś, czego nikt inny nie widział. Poczułem z nimi pewną więź, której nie mogłem opisać. Byli coraz