Przyjaciel, który chroni przed złem. Good Boy (2025)
Wierny towarzysz, który stanie w Twojej obronie.
Good Boy (opis): Zmagający się z chorobą Todd, postanawia przeprowadzić się do domu należącym do jego zmarłego dziadka. Mimo kiepskiego stanu budynku oraz krążących plotek, o rzekomym nawiedzeniu, mężczyzna nic sobie z tego nie robi. Towarzyszący mu pies Indy jest jednak innego zdania. Wyczuwa on mroczną siłę, przed którą próbuje obronić swojego pana. Walka najlepszego przyjaciela człowieka z czającym się w domu złem nie jest łatwa. Todd nie dostrzega zmiany zachowania swojego czworonożnego kompana, a gdy zaczyna rozumieć, o co chodzi, jest już na to za późno.
W horrorze rzadko kiedy ktoś podchodzi do swojej wizji w innowacyjny sposób. Wiele produkcji powiela schematy, jedynie zmieniając detale, które nie wnoszą niczego świeżego do gatunku. Są jednak twórcy, którzy zdecydowali się eksperymentować na tym, co znane. Za pomocą innej perspektywy lub pomysłu fabularnego, całkowicie odmieniaj znany i wielokrotnie powielany obraz. Doskonałym przykładem takiego zabiegu jest produkcja In a Violent Nature z 2024 roku, przedstawiająca typowy slasher, lecz oczami mordercy, a nie jego ofiar. Tegoroczny film Good Boy, w reżyserii Bena Leonberga również stosuje coś nowego. Łączy on wyeksploatowany już motyw nawiedzonego domu z nowatorskim zamysłem przedstawienia historii z perspektywy psa.
Może i nic nie widzisz, ale on widzi wszystko.
Jak to w eksperymentach bywa, efekt może okazać się różny. We wspomnianym In a Violent Nature, sam zamysł filmu był bardzo ciekawy, lecz seans okazał się mocno nużący i mało widowiskowy. Good Boy nie powiela tego błędu, choć trudno jest zachować tempo i odpowiednie emocje, kiedy głównym bohaterem jest zwierzę. Produkcja robi wrażenie zastosowaną koncepcją, czuć w niej narastające napięcie, a miejscami można się nawet przestraszyć. Choć historia jest prosta, to nowa perspektywa sprawia, że to coś zupełnie nowego, a przy tym ciekawego. Dobrym pomysłem było zmieszczenie filmu w czasie lekko przekraczającym godzinę. Dzięki temu seans nie jest męczący, a historia została w pełni opowiedziana, bez niepotrzebnych dłużyzn.
Osobiście popieram tego typu innowacje. Lubię, jak ktoś próbuje czegoś nowego, nawet jeżeli nie jest to w pełni udane dzieło. Na szczęście o produkcji Good Boy nie można powiedzieć, by była pomyłką. Wielkie wrażenie robi zachowanie głównego bohatera (psa) i współpracującej z nim kamery. Ujęcia są niesamowicie zrealizowane, a reakcje Indy’ego są autentyczne i czuć towarzyszące napięcie. Nie dziwi więc fakt, że prace nad filmem trwały ponad trzy lata. Pozostali aktorzy nie mieli zbyt wielkiego pola do popisu, ale mimo to dobrze wczuli się w klimat produkcji.
Pies, który nie zostawi w potrzebie.
Z pewnością wielu osobom może przeszkadzać niewielka ilość dialogów. Trzeba jednak pamiętać, że taką koncepcję zakładała produkcja. W końcu ciężko jest wprowadzić dużą ilość rozmów, kiedy przede wszystkim śledzimy losy psa, a ten potrafi jedynie szczekać, skomleć czy warczeć. Mimo to ja nie odczułem braku tego aspektu w filmie. Całość dobrze mi się oglądało, nie odczułem znużenia ani razu, a nowa wizja sprawiła, że nie wiedziałem czego dokładnie oczekiwać. Nieliczne jump scare’y były dobrze wplecione w całość, a mimo iż nie zaangażowałem się zbyt mocno w historię, to szybko poczułem więź z Indym. To film ukazujący prawdziwe przywiązanie psa, na które, jako ich właściciele, nie zawsze zasługujemy.
Jeżeli macie dosyć powielania w kółko tego samego i lubicie powiew świeżości, to z pewnością przypadnie Wam do gustu Good Boy. Nie jest to film znakomity, ale jego innowacja robi wrażenie. Wszystko jest dopracowane i czuć, że długa praca nad tym obrazem była warta otrzymanego efektu. Głęboko wierzę w to, że tego typu eksperymenty będą częściej trafiać na ekrany, bo naprawdę czułem satysfakcję podczas seansu i czuję ją nadal po obejrzeniu.
Moja ocena: 8/10
Przeczytaj także:
