Zło, które czai się wszędzie. Nie Oddalaj Się (2024)
Koniec świata narodził się w każdym z nas.
Nie Oddalaj Się (opis): W domku pośród leśnej gęstwiny żyje matka z dwójką synów. Według kobiety, wokół nich żyje zła istota, która pozbawiła życia wszystkich bliskich i tylko czyha na potknięcie kogoś z rodziny. Ratunkiem okazuje się lina, którą każdy przywiązuje się, wchodząc do lasu i tym samym nie traci połączenia z domem, będącym ochroną przed złem. Głód jednak zaczyna doskwierać, a jeden z synów coraz mocniej wątpi w słowa matki. To wszystko tworzy niebezpieczne połączenie, na które zło już zaciera ręce.
Ukazanie losów ludzi, dotkniętych globalną katastrofą, to w świecie kina nic nowego. Wielu bohaterów musiało już zmierzyć się z najróżniejszymi wizjami filmowych twórców. Przykładem może być chociażby film Ciche Miejsce. Dzień Pierwszy. W produkcji Nie Oddalaj Się w reżyserii Alexandre’a Aji, z roku 2024, sprawa wygląda nieco inaczej, ponieważ owo zagrożenie nie jest do końca konkretne. Wszystko opiera się na słowach i domniemanych wizjach matki, które nikt nie może potwierdzić. Klaustrofobiczny klimat w połączeniu z ciągłą niepewnością tworzy niesamowitą mieszankę, przy której nie sposób usnąć.
Żadne zło nie wygra, póki trzymamy się razem.
Od zawsze doceniałem innowacyjne pomysły, które wyróżniają się na tle innych. Nie ma znaczenia czy chodzi o filmy, książki czy gry. W końcu ile razy można wałkować to samo, tylko z innej perspektywy? W filmie Nie Oddalaj Się dostałem to, co najbardziej lubię w filmach: emocje, ciekawy pomysł, dobre wykonanie i pozostawienie widza bez konkretnego rozwiązania.
Klimat produkcji czuć już od samego początku. Niewiele wiadomo, a fabuła powoli, lecz konsekwentnie idzie do przodu. Niby akcja rozgrywa się na otwartym terenie, ale czuć zaszczucie i klaustrofobię względem ukazanego tu zagrożenia. W końcu bohaterowie nie są w pełni wolni i tylko marzą o tym, by ową wolność zdobyć. Twórcy bawią się uwagą widza i serwują dużo, często sprzecznych informacji, które trudno samemu uporządkować. Taki uporządkowany chaos to bardzo ciekawy zabieg, który przyswaja się z niesamowitą przyjemnością. Wszystko to ubrane jest w przemyślaną warstwę emocjonalną, którą naprawdę daje się odczuć.
Co skrywa świat poza zasięgiem liny?
Choć sam pomysł jest w moim odczuciu bardzo ciekawy, to nie zawiodły także inne elementy. Gra aktorska jest przekonująca, a trzeba zaznaczyć, że dwójka młodocianych aktorów (Percy Daggs oraz Anthony B. Jenkins) nie ma zbyt wielkiego doświadczenia. Warstwa audiowizualna także nie zawodzi, serwując miły dla oka i ucha seans. Efekty specjalne również podołały i wszystko, co widzimy na ekranie, robi wrażenie. Można więc powiedzieć, że film podołał na każdej płaszczyźnie.
Trudno doszukać się w dzisiejszych czasach ciekawych i innowacyjnych rozwiązań. Produkcja Nie Oddalaj Się wykorzystuje pewne znane schematy, lecz mimo to dodaje także coś od siebie. Osobiście przez cały seans odczuwałem niepokój, czułem emocje towarzyszące bohaterom, a na koniec produkcja pozostawiła mnie z wieloma pytaniami, które celowo nie uzyskały odpowiedzi. To jest film, który naprawdę warto obejrzeć i bardzo mocno Wam go polecam.
Przeczytaj także:
