Dzieci wesoło wybiegły z domu. Zniknięcia (2025)
Jedna chwila, która zmieniła wszystko.
Zniknięcia (opis): Pewnego dnia, dokładnie o 2:17 w nocy, grupka dzieci ucieka z domów. Nikt nie wie, gdzie pobiegły, ani co spowodowało taki incydent. Łączy je fakt przynależności do jednej klasy w szkole. Okazuje się jednak, że jeden z uczniów tej samej klasy nie zniknął. Teraz zdesperowani rodzice i mieszkańcy miasteczka starają się rozwikłać dziwny przypadek, jaki spotkał ich społeczność. Czy Anthony – chłopiec, który jako jedyny nie uciekł z domu, ma coś wspólnego z całym zajściem? Kto znać odpowiedź i do czego doprowadzi próba rozwikłania tajemnicy? Nikt nie jest bezpieczny, kiedy w grę wchodzi coś, co wykracza poza skalę zrozumienia.
Odpowiednia narracja i zdawkowe ukazywanie zagrożenia, z którym przychodzi zmierzyć się bohaterom, może stanowić klucz do sukcesu. Wiele produkcji nie potrafi nadać odpowiedniego tempa, przez co zbyt szybko, lub wolno, dostajemy odpowiedzi. Zabawa koncepcją to także istotny element, który dobrze poprowadzony, może zdziałać niesamowite rzeczy. Tak się składa, że tegoroczna produkcja Zniknięcia, w reżyserii Zacha Creggera, to ciekawy przypadek na to, że pewne eksperymenty formą przynoszą zaskakująco pozytywne rezultaty.
Najgorsze koszmary przychodzą nie tylko w śnie.
Lubię ciekawe i niecodzienne elementy filmów, ponieważ potrafią one wyróżnić tytuł ponad inne. Forma swoistej antologii, ukazująca jedną historię, lecz z różnych perspektyw, to naprawdę coś niecodziennego. Wprawdzie spotkałem się z czymś podobnym przy produkcji Beezel, lecz tam niestety zawiodło bardzo wiele rzeczy. Cregger w swoim filmie Zniknięcia udowodnił, że potrafi odpowiednio wykorzystać ten schemat i doskonale budować napięcie.
Przez cały film zastanawiałem się, co mogło to wszystko spowodować. Sytuacja była na tyle dziwna, że w grę wchodzić mogło absolutnie wszystko: od czarów i klątw, przez duchy i zmory, po wszelkie zjawiska nadprzywodzone. Twórcy trzymali w niepewności przez bardzo długi czas, co tylko nasilało moje zainteresowanie rozwiązaniem. Historia tutaj jest bardzo dobrze przemyślana i poprowadzona, a karty odkrywane są stopniowo. Co prawda momentami akcja zwalnia zbyt mocno, ale na szczęście nie dzieje się to zbyt często.
Kto, lub co, tak naprawdę za wszystko odpowiada?
Na wielkie uznanie zasługuje tu gra aktorska. Dzięki jej wysokiemu poziomowi przeżywałem wszelkie emocje w znacznie większym stopniu. Z uwagi na pewne fabularne aspekty, aktorzy mieli znacznie trudniejsze zadanie, lecz w moim odczuciu poradzili sobie wzorowo. Wszystko inne także tu dobrze zagrało i tak naprawdę trudno się do czegoś przyczepić. Ciekawy pomysł, przemyślane zwroty akcji, bardzo dobra gra kamery zapewniły ogrom rozrywki. Szkoda tylko, że pewne elementy, zamiast straszyć, trochę bawiły. Nie wiem jednak, czy dałoby radę ukazać je w nieco bardziej horrorowy sposób.
Jeżeli szukacie ciekawych i innowacyjnych koncepcji na filmową grozę, to film Zniknięcia na pewno przypadnie Wam do gustu. Nie jest to kolejny generyczny horror, który po seansie przepada w pamięci. Tym razem mamy do czynienia z produkcją przemyślaną i dobrze zrealizowaną. Nie każdy może w pełni docenić zastosowany tu schemat, ale naprawdę wątpię, by ktoś był rozczarowany seansem.
Moja ocena: 7/10
Przeczytaj także:
