Przedwieczny Zew (Andrzej Wardziak)
Zapalona miłośniczka wspinaczki, a zawodowo antropolożka, Katarzyna Piskorczyk otrzymuje zgodę na wyruszenie na nie zdobyty do tej pory szczyt góry Gangkhar Puensum w Bhutanie. Cała ekspedycja składająca się z wielu osób (zawodowców w swoim fachu) początkowo wydaje się wygraną na loterii, jednak po odkryciu tajemnicy ukrytej w jaskini na górze czar pryska, a życie każdego ludzkiego stworzenia staje pod znakiem zapytania. W tym czasie córka Katarzyny – Lena obserwuje coraz to dziwniejsze zachowanie zwierząt na całym świecie. Kres ludzkiej egzystencji właśnie został przesądzony.
Osadzona w realiach postapokaliptyczno-fantastycznych powieść „Przedwieczny Zew” autorstwa Andrzeja Wardziaka to niecodzienna i antyutopijna podróż pełna akcji i ciekawych pomysłów. Wizja końca świata miała już wiele rozdziałów w historii literatury polskiej i zagranicznej, jednak autor w tym wypadku udowodnił, że nie wszystko jeszcze zostało powiedziane w tym temacie. Czy napisanie tego typu historii było dobrym pomysłem? Bez dwóch zdań!
Człowiek, jako główny bohater wielu książek, musiał walczyć z najróżniejszymi wytworami wyobraźni pisarzy. Wymienianie tych wszystkich zagrożeń byłoby zbyt czasochłonne, jednak tylko niewielu z nich potrafiło stworzyć coś, co wyróżniało się na tle reszty i zdecydowanie do tego grona można zapisać Andrzeja Wardziaka.
Historia, która osiada w głowie czytelnika, trwa w niej podczas kartkowania powieści i nie ulatuje nawet po odłożeniu książki na półkę – to zdecydowanie duży plus. W przypadku „Przedwiecznego Zewu” tak właśnie jest. Przebudzone bóstwo, które widząc działalność człowieka, karze go za własną głupotę w konkretny sposób (bez spoilerów!) zdecydowanie przypadł mi do gustu. Dopracowana historia, ciekawi bohaterowie i intrygujące zwroty akcji to skrót, w jaki mógłbym opisać powyższą powieść.
Chociaż jestem miłośnikiem żywych trupów (tutaj nawiązuję do książek Andrzeja, czyli „Infekcja. Genesis” oraz „Infekcja. Exodus”) to zawsze lubię czytać o dobrze skonstruowanej apokalipsie, w której człowiek walczy o własne życie. Choć w większości tego typu powieści chodzi o przetrwanie i ukazanie związanych z tym trudów, tak w tym wypadku nie jest ono na pierwszym planie. Bohaterom nie chodzi o zabunkrowaniu się i przeczekaniu zagrożenia, bowiem przede wszystkim chodzi o jego powstrzymanie.
W książce urzekło mnie to, że autor wielokrotnie porusza znany wszystkim, lecz omijany szerokim łukiem obraz ludzkiego postępowania względem Ziemi wraz z rozwojem społeczeństwa. Chodzi tutaj o zanieczyszczanie planety i niszczenie jej w zamian za zysk jednostki. W dość dosadny sposób autor stara się nie tylko przekazać czytelnikowi rozrywkę wynikającą z dobrze skonstruowanej historii, ale także uświadomić pewne rzeczy, które choć oczywiste, nie są egzekwowane w zadowalającym stopniu. Nauka płynąca z rozrywki to podwójna radość.
Jedynym moim zażaleniem wobec książki jest jej zbyt obfita objętość. Wielokrotnie podczas lektury napotkamy mniej istotne, lecz szczodrze opisane sceny, bez których powieść spokojnie dałaby radę się obronić. Dodatkowo zakończenie książki pozostawiło poczucie pewnego niedosytu, ale kwestia ta wynika z mojej osobistej preferencji do zakończeń i uważam, że gdyby autor postąpił w nim nieco inaczej, mogłoby być bardziej dobitnie wobec czytelnika. Tą kwestię jednak pozostawiam do oceny Wam.
Podsumowując, „Przedwieczny Zew” to znakomita przygoda, w której doświadczymy wiele pozytywnych odczuć, która jednocześnie da nam sporo do myślenia o nas samych. Zdecydowanie powieść godna polecenia nie tylko miłośnikom szeroko pojętej apokalipsy czy fantastyki, ale także każdemu, komu znudził się wciąż powielany schemat w tym gatunku.
